Kempen, Reaksi Akhbar dan Pertubuhan Politik Semenanjung

Sejak tertubuhnya GEMPAR beberapa aktiviti telah diusahakan dengan kerjasama Parti Kebangsaan Malaya untuk menyebarkan propaganda mengenai Patani.Pada bulan Mac 1948, GEMPAR telah mengeluarkan risalah bertajuk "Some Facts about Malaya in South Siam". Risalah ini telah disebarkan kepada pertubuhan politik dan juga akhbar-akhbar tempatan dan antarabangsa. GEMPAR juga mendapat sokongan daripada Barbara Whittingham-Jones, seorang wartawan British. Beliau telah menulis beberapa buah artikel dan esei dalam akhbar-akhbar antarabangsa mengenai perjuangan orang Melayu Patani.

Hasil daripada kegiatan GEMPAR, isu Patani mula mendapatkan perhatian akhbar-akhbar dan pertubuhan-pertubuhan politik di Semenanjung Tanah Melayu dan Singapura. Akhbar-akhbar dan pertubuhan-pertubuhan politik tersebut tidak melepaskan peluang untuk memberi sokongan dan menyatakan sikap pembelaan mereka terhadap nasib yang dialami oleh orang-orang Melayu di keempat-empat wilayah tersebut. Akhbar The Singapore Free Press, dalam rencana pengarangnya pada 3 Februari 1948, menganggap orang-orang Melayu di Selatan Siam sebagai "mangsa pemerintahan yang menyeleweng". Katanya (Singapore Free Press, 3 Feb 1948):Orang-orang Melayu (di selatan Siam) pada hari ini tentu berdukacita sebab bila perjanjian Bangkok ditandatangan pada tahun 1909 di mana Siam telah menyerahkan kepada Great Britain kesemua hak kedaulatan, perlindungan, pentadbiran dan kawalan seumpamanya ke atas negeri-negeri Kelantan, Terengganu, Perlis dan Kedah, Patani tidak dimasukkan. Patani akan mempunyai nasib yang lebih baik lagi daripada setengah abad di bawah penindasan, rancangan untuk menghapuskan identiti penduduk-penduduk keturunan Melayu. Selepas perang, dasar ini dihentikan dengan serta merta tetapi sekarang dasar itu telah dikuatkuasa semula.

Warta Negara pula menegur dengan keras sikap kerajaan Aphaiwong yang membiarkan tindakan yang tidak berperikemanusiaan itu dilakukan ke atas minoriti Melayu dan mendesak pertubuhan bangsa-bangsa Bersatu menghantar Suruhanjaya untuk menyiasat keadaan di wilayah itu dengan secepat mungkin (Warta Negara 3 Mac 1948). Akhbar itu juga menyeru badan-badan yang bertanggungjawab di Tanah Melayu untuk membuat sesuatu berasaskan kuasa yang ada pada mereka bagi membantu orang-orang Melayu di Selatan Siam.

Akhbar-akhbar Semenanjung juga menyiarkan berita sensasi berhubung Patani seperti rusuhan, pembunuhan dan sebagainya. Berita-berita seperti ini menarik perhatian pelbagai pihak terhadap nasib orang-orang Melayu di keempat-empat wilayah tersebut. Pertubuhan politik Semenanjung yang awal sekali memberi perhatian terhadap perjungan rakyat Patani ialah Parti Kebangsaan Melayu atau Malay Nationalist Party. Dalam mesyuaratnya di Kota Bharu pada 10 Februari 1948, Parti Kebangsaan Melayu telah mengambil keputusan untuk menyokong perjuangan rakyat Patani dan bersimpati terhadap nasib mereka (Utusan Melayu 5 Mac 1948). Mereka juga mengambil keputusan untuk merayu kepada Majlis Keselamatan Bangsa-Bangsa Bersatu. Kesatuan Melayu Singapura juga turut bersimpati dengan nasib orang-orang Melayu Patani. Dalam perjumpaannya pada 6 Mac 1948, Sardon Haji Jubir, Presiden Kesatuan Melayu Singapura, mengambil keputusan mengirim protes rasmi kepada pertubuhan bangsa-bangsa bersatu, dengan tuduhan bahawa kerajaan Siam melaksanakan dasar "Kebudayaan paksaan ke atas orang-orang Melayu" dan langkah-langkah yang diambil oleh pihak Siam bagi melaksanakan dasar tersebut (Sunday Times 7 Mac 1948). Pada 25 Mac 1948 Sardon mengemuka-kan resolusi yang diluluskan dalam mesyuarat pada 6 Mac untuk menimbangkan kedudukan orang-orang Melayu di keempat-empat wilayah di Selatan Siam kepada Lord Listowel, Pesuruhjaya Khas British bagi Asia Tenggara. Resolusi tersebut berbunyi seperti berikut:

Mesyuarat ini mengutuk langkah-langkah menindas yang dilakukan oleh kerajaan Siam bagi melaksanakan dasar tersebut dan selain dari menyatakan simpati mereka kepada mangsa-mangsa dasar yang zalim itu merayu Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu agar menimbang perlantikan Suruhanjaya bagi meneliti dan melaporkan keadaan yang wujud di negeri-negeri tersebut di Siam, dengan tujuan untuk mengadakan pungutan kuasa bagi menentukan kehendak rakyat tentang pemisahan wilayah-wilayah tersebut dari kerajaan Siam.

Hisbul Muslimin, sebuah pertubuhan Islam, juga mengutuk tindakan kerajaan Siam ke atas masyarakat Melayu di Selatan Siam (Nik Anuar 1988). Dalam mesyuarat yang diadakan di Gunung Semanggol pada 13 Mac 1948, pertubuhan tersebut telah meluluskan ketetapan untuk menghantar bantahan kepada Majlis Keselamatan Bangsa-Bangsa Bersatu, Majlis Hak Asasi Manusia, Perdana Menteri Siam dan Liga Negara Arab. Nota bantahan itu adalah seperti berikut:

We strongly protest against the closure of the vernacular and religious school ordered by the Siamese authorities in South Siam (Nik Anuar 1988), where the inhabitants are mostly Malays, whose religin is Islam. We deplore the presecutions by the Siamese authorities of the spritual leaders in the districts mentioned, thus denying freedom of faith, freedom of expression, etc. We also deplore the high-handed action and corruption of the Siamese officials in South Siam. We demand that every Siamese officials be made to answer for these actions and be punished by the Siamese Government, and we also demand that indemnity be paid for the property and lives which have been lost because of the oppression.

Di peringkat antarabangsa, GEMPAR telah dibantu oleh Barbara Whittingham-Jones, seorang wartawan British. Barbara telah menulis mengenai pergolakan di Patani dalam akhbar dan juga majalah antarabangsa sepertiakhbar The Times dan Eastern World (Jones, B.W 1948). Di samping itu, beliau juga menghubungi wakil-wakil kerajaan Arab dan Asia yang beribu pejabat di London bagi mendapatkan simpati serta bantuan untuk orang-orang Melayu Patani dan juga membawa isu itu ke pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu. Barbara telah menjadikan kediamannya di kota London sebagai ‘Rumah Patani’, pusat kegiatan GEMPAR.

Sungguhpun GEMPAR berjaya menarik perhatian masyarakat antarabangsa terhadap masalah yang dihadapi oleh orang Melayu di Selatan Siam, tetapi gagal mempengaruhi mana-mana negara Asia ataupun Arab untuk membawakan isu Patani ke Majlis Keselamatan Bangsa-Bangsa Bersatu. Kegagalan ini sedikit sebanyak telah menjejaskan prestasinya di kalangan orang Melayu Patani di Semenanjung Tanah Melayu.